commentaar – Psalm 137 vertelt het verhaal van een jood die, teruggekeerd uit ballingschap in Babylon, melding maakt van het lijden dat hij had geleden in de periode dat hij een slaaf was en hoopt dat Jeruzalem zal worden herbouwd, ondanks de tegenslagen van naburige bevolkingsgroepen. Hij herinnert zich alle vernederingen van de ballingen, die weigerden te zingen terwijl ze hun lieren voor de onderdrukkers aan de wilgen hingen.
Psalm 137 compleet
[1] Op de rivieren van Babylon zaten we huilend ter nagedachtenis van Sion.
[2] Aan de wilgen van dat land hingen we onze lieren.
[3] Daar vroegen ze ons liedliederen die ons hadden gedeporteerd, liederen van vreugde, onze onderdrukkers: "Zing ons de liederen van Zion!".
[4] Hoe de liederen van de Heer zingen in een vreemd land?
[5] Als ik u vergeet, Jeruzalem, verlam dan mijn rechterhand;
[6] steek je tong tegen mijn gehemelte, als ik je geheugen laat vallen, als ik Jeruzalem niet boven al mijn vreugde stel.
[7] Denk eraan, HEER, de zonen van Edom, die op de dag van Jeruzalem zeiden: "Vernietig, vernietig ook haar fundamenten."
[8] Dochter van Babylon verwoestend, gezegend is hij die je terug zal geven wat je ons hebt aangedaan.
[9] Zalig is hij die uw kleintjes zal grijpen en tegen de steen zal slaan.
