De Alpenketen strekt zich uit over meer dan 1200 km van oost naar west en vormt een boog met een oppervlakte van 225.000 vierkante kilometer, die Europese staten zoals Oostenrijk, Frankrijk, Italië, Slovenië, Zwitserland en Hongarije treft.
Natuurlijke klimaatbarrière
De gemiddelde breedte van de ketting varieert tussen 120 en 150 km, tot een maximum van 200 km aan het Comomeer.
Het westelijke deel van de Alpen verzwakt de penetratie van vochtige luchtmassa's vanaf de Atlantische Oceaan.
De Alpen vormen een klimaatbarrière, ingevoegd tussen het noorden en het zuiden van Europa, die de klimaatgrens markeert tussen de zuidelijke mediterrane en noordelijke continentale gebieden.
Geofysische kenmerken
Gelegen tussen de belangrijkste uitbraken van West-Europa, behoren de Alpen tot de meest originele bergen ter wereld, met grote valleien die gemakkelijk toegankelijk zijn.
De kruising van hun passen en passages sinds de oudheid, samen met de toevluchtsfunctie die ze in het verleden hebben aangenomen voor tal van bevolkingsgroepen, hebben hun gevarieerde regionale kenmerken zeer snel bekend gemaakt.
De gebieden met de hoogste hoogte, met pieken van meer dan 4000 meter, zijn gegroepeerd in de centrale westelijke sector van de keten.
Deze omvatten het Mont Blanc-massief, de Pennine Alpen en het Berner Oberland.
Van de ene kant naar de andere, naar het zuiden en oosten, nemen de hoogtes geleidelijk af, waardoor de bergachtige massa eruitziet als een dubbel asymmetrisch hellend dak.
In de Alpen is er een interne superelevatie-as, die overeenkomt met de oudste rotsen, die om deze reden dieper en resistenter zijn.
Dit zijn kristallijne en metamorfe gesteenten, waaronder graniet, leisteen, kristallijn en gneis.
Aanbevolen metingen- Artimino (Toscane): wat te zien
- Giulianova (Abruzzo): wat te zien
- Alessandria (Piemonte): wat te zien in 1 dag
- Corigliano Calabro (Calabrië): wat te zien in het middeleeuwse dorp
- San Galgano (Toscane): wat te zien
In het noordwesten en zuidoosten van de orografische as ontwikkelen zich sedimentaire massa's, meestal kalksteen, die tijdens de heffase van de berg werden gebogen en vervormd.
Uitbreiding van de Alpen
De Alpenketen begint in het westen en zuiden met het Argentera-massief, de eerste in een reeks kristallijne massieven, die doorgaat in noordelijke richting naar het Mont Blanc-massief, de hoogste top in de keten met zijn hoogte van 4810 meter.
Vanaf dat punt wordt de oriëntatie west-oost, met het Aare-massief, de Pennine- en Lepontine-Alpen, het Bernina-massief, de Rhätische Alpen en de Sivretta, dit op Zwitsers grondgebied.
In Oostenrijk gaat de ketting verder met het Otztal, Zillertal, Hohe Tauern en Lower Tauern massieven, terwijl in Italië met het Adamello massief.
De genoemde vormen vertegenwoordigen de hoogste massieven, die de belangrijkste gletsjercomplexen dragen, de waterreservoirs waaruit vele beken en rivieren stromen die grote waterwegen zoals de Rijn, Rhône, Po en Donau voeden.
Aan beide zijden van de kristallijne centrale as liggen de kalksteenmassieven van de Franse Vooralpen, de Zwitserse en Oostenrijkse Alpen, de Bergamo-Vooralpen en de Venetiaanse Vooralpen, de Dolomieten, de Karnische Alpen en de Julische Alpen in Italië.
De kalkrijke kameraad die zich op een gemiddelde hoogte van niet meer dan 2000 meter bevindt en zich aan de rand van de bergachtige as bevindt, wordt gekenmerkt door overvloedige regenval, een factor die de aanwezigheid van dichte bossen heeft bevorderd.
De Alpenvalleien
Een van de grootste originaliteit van de Alpen zijn brede valleien met een vlak profiel, zoals die van Isere, Dora Baltea, Rhône, Rijn, Inn, Ticino, Adige en Drava.
De Alpen zijn altijd een referentiepunt geweest voor klimmers van over de hele wereld, die zijn overwonnen door de pracht van die prachtige toppen.
